Mesdžidul-aksa (المسجد الاقصى), poznat i kao Bejtul Makdis, je nakon Mesdžidul-harama i Poslanikove džamije, treće najsvetije mjesto u islamu. Nalazi se u starom, historijskom jezgru Jerusalima. Iako se čitava lokacija na kojoj se nalazi džamija sa zlatnom kupolom, sedamnaest vrata i četiri minareta, kroz historiju nazivala džamija Al-Aksa, danas se pod tim terminom označava samo džamija koja se obično naziva Haram el-Šarif (Plemenito svetilište). Mesdžidul-aksa je muslimanima važna jer je posljednji Božiji poslanik s.a.v.s. tokom Isre i Mi'radža posjetio upravo ovo mjesto gdje je nakon tog putovanja, po naredbi drugog pravednog halife Omera izgrađena džamija.
Osim toga, Mesdžidul-aksa je u početnom periodu, tokom prvih 17 mjeseci, bila i prva Kibla, prema kojoj su se muslimani okretali tokom molitve. Džamija je prvobitno bila manji objekat za molitvu koju je izgradio drugi pravedni halifa Omer, ali je istu dogradio i proširio emevijski halifa Abd el-Malik a završio njegov sin el-Velid 705. godine. Džamija je u potpunosti uništena zemljotresom 746. nakon čega ju je obnovio abasidski halifa el-Mensur 754. godine. Njegov nasljednik el-Mahdi je džamiju ponovo dogradio 780. Još jedan zemljotres iz 1033. godine je uništio većinu Bejtul Makdisa, da bi fatimidski halifa Ali az-Zahir dvije godine kasnije dogradio džamiju, koja je danas treće najsvetije mjesto muslimana. Tokom periodičnih obnavljanja džamije od strane različitih islamskih halifata, izgrađeni su dodaci džamiji i njenom okruženju, kao što je izgradnja njene kupola, fasade, minbera, munara i unutrašnje strukture.
Kada su krstaši osvojili Jerusalem 1099. godine, tokom Prvog krstaškog rata, koristili su džamiju kao palatu i Kupolu na stijeni kao crkvu, ali je njena funkcija džamije obnovljena nakon što ju je muslimanski vojskovođa i ejubidski osnivač Salahudin 1187. godine vratio pod muslimansku kontrolu.
